Txiki txikitik aitak ta amak fraile ninduten nonbratu bai eta ere estudiora Salamankara bidaldu. Salamankara nindoalarik bidean nuen pentsatu estudiante tunante baino hobe nuela ezkondu. Ostatu xume polit batean gosez gelditu bainintzen neska xarmant bat ari zitzaidan mahainean zerbitzatzen. Begia kartsu, ezpaina lore, enekin aise mintzatzen aingeru hori ordu berean ene bihotz barnean zen. Hitz erdi batez maite nuela erran nion belarrira baina, gaixoa, herabetua ihes joan zen kanpora. Ez ahal nauzu, izar ederra, kondenatzen infernura! Ez da sekulan ene gogotik histuko zure itxura. Aita Jainkoak egin banindu zeruetako giltzari orduntxe bai jakinen nuen atea nori ireki. Lehenengo aitari, gero amari, gero anai-arrebari, ta azken orduan isil-isilik nire maite politari.