Nazim Hikmet , None can hear my silent troad

Hiroshima Child I come and stand at every door But none can hear my silent tread I knock and yet remain unseen For I am dead for I am dead I'm only seven though I died In Hiroshima long ago I'm seven now as I was then When children die they do not grow My hair was scorched by swirling flame My eyes grew dim my eyes grew blind Death came and turned my bones to dust And that was scattered by the wind I need no fruit I need no rice I need no sweets nor even bread I ask for nothing for myself For I am dead for I am dead All that I need is that for peace You fight today you fight today So that the children of this world Can live and grow and laugh and play by Nazım Hikmet Kız Çocuğu Kapıları çalan benim kapıları birer birer. Gözünüze görünemem göze görünmez ölüler. Hiroşima'da öleli oluyor bir on yıl kadar. Yedi yaşında bir kızım, büyümez ölü çocuklar. Saçlarım tutuştu önce, gözlerim yandı kavruldu. Bir avuç kül oluverdim, külüm havaya savruldu. Benim sizden kendim için hiçbir şey istediğim yok. Şeker bile yiyemez ki kâat gibi yanan çocuk. Çalıyorum kapınızı, teyze, amca, bir imza ver. Çocuklar öldürülmesin, şeker de yiyebilsinler (1956)