Herriaren aurka Israelgo Estatua egiten ari den
genozidio terrorista salatu nahi dugu.
Uztailaren 25ean Galiziako Nazio Eguna ospatzen da
Musika klasikoan hasiberrientzako iradokizunak
Xoán Montes (1840-1899) Lugon jaiotako galiziar musikagile, instrumentista eta irakaslea izan zen. 1850ean, Lugoko Seminario Conciliar-ean hasi zituen ikasketak, apaiz-ikasketak egiteko. Hamalau urte eman zituen eliz erakundean trebatzen, 1864ko udan utzi eta musika praktikatzen hasi zen arte. Seminarista izan zen urteetan, Montesek oso musika-prestakuntza eskasa jaso zuen, eta Fetis-Gil, Eslava edo Berliozen testuak aztertzen jarraitu beharko du, modu autodidakta batean. Montesen ekoizpenean koru, organo, banda, orkestra, kuarteto, sexteto, ahots edo pianorako konposizioak eta moldaketak aurkitzen ditugu. 1899ko ekainaren 23tik 24rako gauean hil zen, garuneko odoljario baten ondorioz.
Itzal Beltza. (Negra sombra) Rosalia de Castroren poema galiziarra da, Xoán Montesek musikatua eta berak galiziar abesti esanguratsuenetako bat bihurtua. Gaurkoan Donostiako Orfeoiak eskainiko digu Aragoiko Erresumako Orkestrarekin, José Antonio Sáinz Alfaro maisuaren gidaritzapean.
Georges Bizet (1836-1875) piano-jotzaile eta konpositore frantziarra izan zen, baina ez zuen arrakasta handirik lortu. Bizetek hainbat sari irabazi zituen Parisko Kontserbatorioan ikasle gisa egindako ibilbide bikainean, 1857an Erromako Sari ospetsua barne. Aparteko piano-jotzailetzat hartu zuten, nahiz eta nahiago izan zuen bere trebetasuna ez aprobetxatu eta gutxitan jo zuen jendaurrean. Bere opera ezagunenak, Carmen deiturikoak, sekulako arrakasta lortu zuen estreinaldian, baina ez zuen gozatu, handik hiru hilabetera hil baitzen, 39 urte zituela, bihotzekoak jota. Gainerako lanak XX. mendean zokoratu eta berreskuratu zituzten pixkanaka. Hala eta guztiz ere, gaur egun XIX. mendeko erreferentetzat eta konpositore bikain eta irudimentsutzat hartzen da.
Carmen lau ekitaldiko opera dramatikoa da, Georges Bizeten musikarekin eta Ludovic Halévy eta Henri Meilhac egileen libretoarekin, Prosper Mériméeren Carmen eleberrian oinarritua; ekintza 1820ko Sevillan gertatzen da, izaera handiko ijito eder eta oldarkor bat protagonista duelarik.
Gaur operaren suite bat aurkeztuko dugu, operaren abesti nabarmenetako batzuek osatua eta metal ensemble baterako instrumentatua, kasu honetan erabat emakumez osatua eta Tine Thing Helseth tronpeta jotzaile norvegiarrak gidatua.
Ruperto Chapí (1851-1909) Vilenan (Alacant) jaiotako zarzuela konpositore espainiarra izan zen. Txikitatik hasi zen solfeoa ikasten aitarekin, eta bederatzi urte zituela sartu zen Vilenako Musika Bandan. Semearen gaitasunez jabeturik, gurasoek 16 urte zituela Madrilera bidali zuten Emilio Arrieta maisuarekin musika ikastera bere Kontserbatorioan, eta hark harmonia eta konposizio eskolak ematen zizkion. 1872an, Karrera amaierako lehen saria lortu zuen, Tomas Breton ikaslearekin batera; hurrengo urtean, Arte Ederretako Akademiak beka bat eman zion Erroman ikasteko. Zarzuelaren egile nagusienetakotzat jotzen da; hala ere, operak, ganbera-musika eta musika sinfonikoa ere konposatu zituen. Egile eta Idazleen Elkarte Orokorraren (SGAE) sortzailea izan zen.
La Revoltosa ekitaldi baten sainete lirikoa da, José López Silva eta Carlos Fernández Shawren libretoarekin eta Ruperto Chapí maisuak konposatutako musikarekin. La verbena de la Paloma-rekin batera, genero txikiaren (ekitaldi bateko zarzuela) obra gailenetako bat da. Libretoa XIX. mende amaierako auzo giroen isla zehatza da, bertako egoeren erretratu leiala eginez; bi libretista aditu handiren ondorioz, urte horietako Madrilgo sentipen eta errealitate guztia eszenara eramaten baitute. Musika da sainete honen elementu baloratuenetako bat. Ruperto Chapík benetako obra sinfoniko eta herrikoi bat sortzen du, bere preludioaren lehen notetatik gatibu hartzen duena, kultua eta herrikoia inoiz ez bezala eskua ematen dioten partitura bat sortuz.
Gaurkoan, Carlos Marin, Maria Rodriguez, Pepin Salvador, Enrique del Portal, Pepa Rosado, P. Pablo Suarez, Rosa Martin, David Muro eta Amparo Madrigalek eskainitako bertsioa aurkeztuko dugu, Calderón Antzokiko abesbatzek eta orkestrak lagunduta, José Irastorza maisu gipuzkoarrak gidatuta, José Luis Morenoren zuzendaritza artistikoarekin.
Jean Sibelius (1865-1957) finlandiar biolinista eta musikagilea izan zen, bere herrialdeko erreferente musikaltzat hartzen dena eta finlandiar nortasun nazionalaren gurasoetako bat bezala, Errusiako kide izatearen aurka zegoena. Helsinkiko Kontserbatorioan sartu zen eta biolinean eta konposizioan trebatu zen. Beka bat lortu ondoren, Berlinera joan zen, eta geroago Vienara, konposizio ikasketak hobetzera. Bere herrialdeko borondate independentistetan interesatuta, obra ugari idatzi ditu, eta horietako askotan izaera nazionalista gailentzen da: piano-musika, ganbera-musika, ahots eta pianorako 100 abesti baino gehiago, musika masonikoa, hamahiru poema sinfoniko, zazpi sinfonia, biolin-kontzertu bat, antzerkirako intzidente-musika, opera bat eta tamaina txikiagoko beste obra batzuk.
Vals triste, op. 44, 1. zk., Jean Sibeliusek konposatutako bals formako orkestra-lan laburra da, 1903an Arvid Järnefelt koinatuaren Kuolema (Heriotza) antzezlanerako konposatu zuen musika intzidentalaren zati gisa jatorriz. Sibeliusek sei pieza idatzi zituen 1903ko abenduaren 2an Kuolema ekoizteko. Lehenengoa Tempo di valse lente - Poco risoluto izenaz ezagutua da. 1904an pieza hau berrikusi zuen, urte horretako apirilaren 25ean Helsinkin Valse triste bezala interpretatu zena. Publikoaren bat-bateko arrakasta lortu zuen, bizitza propioa hartu zuen eta Sibeliusen pieza bereizgarrietako bat izaten jarraitzen du.
Gaurko emanaldia Iunctus orkestrak eskainiko digu, Nazanin Aghakhani irakasle austriarrak gidatuta.
Musika klasikoari buruzko iradokizunak
Eugenia Osterberger, (Santiago, 1852ko abenduaren 20a - NaIza, 1932ko otsailaren 8a) Madame Saunier bezala ezaguna galiziar musikagile eta pianista izan zen. Coruñar baten eta grabatzaile eta litografo alsaziar baten alaba, Eugeniak berehala erakutsi zuen musikarekiko interesa, umetatik pianoa jotzen ikasiz. Frantziara itzuli eta handik urte batzuetara, Francisco Saunier ingeniari frantsesarekin ezkondu eta A Coruña hirian kokatu zen. Hiri herkulinoan, Osterbergerrek bere garaiko galiziar musikako pertsona ospetsuekin ez ezik, literaturako pertsona ospetsuekin ere izan zuen harremana, hala nola Emilia Pardo Bazánekin, Emilia bera buru zuen El Folk-Lore Gallego elkartean integratuz. Musikaren alorrean egindako ekarpenengatik Real Academia Gallegako kide izendatu zuten 1906an sortu zenean. 1908an, familiarekin Nizara joan zen bizitzera, eta han bizi izan zen hil arte.
Bere obra, neurri handi batean ezezaguna, A Coruñako Canuto Berea argitaletxearen (instrumentu hutsezko lanak argitaratuz), Parisko F. Laurens-en eta Madrilgo Benito Zozaya eta Casa Dotesio argitaletxeen eskutik argitaratu zen. Konposatzaile konpostelarraren obra ezagun bakanek pianorako obrak eta ahots eta pianorako aretoko abestiak baino ez dituzte biltzen. Bere musika-ekoizpena nabarmentzeaz gain, Eugenia Osterbergerrek galiziar kultura duintzeko hainbat ekimenetan parte hartu zuen. A Coruñan bizi izan zen urteetan, behintzat, bere jarduera pedagogikoa ere nabarmendu behar da. Bere ikasleen artean Pilar Castillo dago, gerora nazioartean ezaguna izango zen piano-jolea eta Madrilgo piano-katedran izan zuena.
Gaur, bideo honetako protagonista den Eugenia Osterbergerrek soprano eta pianorako prestatutako Galiziako abesti herrikoien bilduma txiki bat eskaintzen dugu, Susana de Lorenzo sopranoak eta Beatriz López-Suevos pianistak interpretatuta.
Jean-Baptiste Lully (1632-1687) italiar jatorriko frantziar musikagilea izan zen (Florentzian jaioa) eta 21 urterekin frantziar naturalizatu zen (bere benetako izena Giovanni Battista Lulli zen). Laster nabarmendu zen biolinista eta dantzari gisa, eta hogei urterekin Luis XIV.aren zerbitzura sartu zen errege-familiako musika-zuzendari gisa; ordutik aurrera, berebiziko garrantzia izan du ballet klasikoaren garapenean. Gainera, operaren esentzia berritu zuen, eszenaratzean solemnitate handiagoarekin, testuaren argitasunean eragin sendoarekin eta ballet eta abesbatzetan lanketa zainduarekin. Bere ekoizpen musikala hiru zutabetan oinarritzen da: opera, balletak eta musika erlijiosoa.
Atys tragedia lirikoa da, hitzaurre bat eta bost ekitaldi ditu, Jean-Baptiste Lullyren musikarekin eta Philippe Quinaulten libreto frantsesarekin, Ovidioren Fastos poeman oinarritua. Saint-Germain-en-Laye-n estreinatu zen 1676ko urtarrilaren 10ean. Beharbada, bere zatirik ezagunenetako bat Atysen ametsaren hirugarren ekitaldiko pasartea da. Eszena honek lurrean etzanda erakusten du gaztea, lo sakonean sartua, instrumentista talde batek (flautak, lauteak eta fagots barrokoak), eta aldi berean, lau abeslariko talde txiki batek, ekintza kontatzen dute orkestraren continuoak lagunduta, eszenak izaera fantastikoa eta malenkoniatsua hartuz. Opera hau Frantziako Luis XIV .a erregearen Jean-Baptiste Lullyk konposatu zituen opera guztien artean gogokoena izan zen, erregeak eta bere emazteak tragediako pertsonaiekin zituzten identifikazio psikologiko desberdinengatik.
Gaur lan honen Pariseko Opéraren koprodukzioa, Montpellierreko Opéra eta Florenceko Teatro Comunale eskaintzen dugu, Pierre Cavassilasen eta Orchestre Les Arts Florissantsren errealizazioarekin, eta William Christie maisu estatubatuarraren gidaritzapean.
Johann Strauss (semea) (1825-1899) austriar konpositorea izan zen, Johann Straussen semea eta, Josef Strauss eta Eduard Strauss konpositoreen anaia. Bizitzan zehar “balsaren errege” bezala ezagutua, funtsezko faktorea izan zen balsaren bilakaeran eta sofistikazioan, baserritar dantza izatetik Gorte Inperialeko entretenimenduzko dantza izatera pasatuz. Familiako ezagunena da bere bals, polka eta martxengatik; opereta batzuen konpositorea ere bada. Aitak bere semea musikari baten bizitza estutik pasatzea saihestu nahi zuen, eta, horregatik, amak lagundu zion eta musikan zentratzera animatu zuen. Bere obra Vienako Orkestra Filarmonikoaren Urteberriko Kontzertuan urtero eskaintzen den errepertorioaren oinarria da.
Strauss IIren lanen katalogoa. Bere obrak Opus zenbakiaren arabera sailkatzen dira (latinez opus hitzak 'obra' esan nahi du), musikan konpositore gehienen obrak katalogatzeko erabiltzen den terminoa baita XVII. mendetik aurrera.
Balsa (alemanezko walzen, "biratu, filmatu" aditzetik datorren Walzer germanismotik eratorria) areto-dantza dotorea da, XVIII. mendearen amaieratik behin betiko formaz dokumentatua. XII. mendeko antzinako dantza baten bilakaera da, jatorriz Tirolekoa (Austria) eta Alemaniako hegoaldekoa. Valsak, bere noblezia maila, Vienan konkistatu zuen 1760ko hamarkadan, beste herrialde batzuetara azkar hedatuz. Autore batzuen ustez, balsaren jatorria volte edo volta izan zen, XVI. mendean egindako 3 aldiko dantza. Bals hitza XVIII. mendean sortu zen, dantza hau operan eta balletean sartu zenean. Ezaugarririk adierazgarriena da konpasa, 3/4koa dela, lehen denbora indartsua izanik, eta bigarrena eta hirugarrena, ahulak.
Gaur, VSMF Symphony Orchestrak, Nisan Ak maisu turkiarraren gidaritzapean, Johann Straussen semearen Enperadorearen Balsa eskainiko digu.
James MacMillan (Kilwinning, Eskozia, 1959ko uztailaren 16a) eskoziar musikagile eta orkestra-zuzendaria da. Konposizioa ikasi zuen Edinburgoko Unibertsitatean eta Durhamekoan, 1987an graduatuz. Musika irakaslea izan zen Manchesterreko Unibertsitatean 1986-1988 urteetatik aurrera. Ikasketak amaitu ondoren, MacMillan Eskoziara itzuli zen, modu oparoan konposatuz, eta Scottish Chamber Orchestrarekin elkartutako konpositorea izan zen, askotan hezkuntza proiektuetan lan eginez. BBC Scottish Symphony Orchestraren arrakasta gero eta handiagoa zela eta, Isobel Gowdieren aitorpena estreinatu zioten 1990eko Prometan. Isobel Gowdie, XVII. mendean Eskozian sorginkeriaz hildako emakume ugarietako bat. Bere arrakastarik berriena bigarren opera izango da, El sacrificio, Galesko Òpera Nacionalak eskatua, Royal Philharmonic Society saria irabazi zuena.
Gaur, Biolin eta orkestrarako kontzertua eskainiko dugu, hiru mugimendutan artikulatua: I (1 '27 ") DANCE .-. II (8' 23") SONG .- III (18 '20 ") SONG AND DANCE, Vadim Repin biolinista errusiarra bakarlari duela.
Denontzako musikari buruzko iradokizunak
Uxia (1962) galiziar abeslaria da, gazte-gaztetatik abesten hasi zena. Bere karrera 1985ean hasi zen ofizialki, Bergantiñoseko Zinemaldiko lehen saria irabazi zuenean. 1986an, hogeita lau urte besterik ez zituela, bere lehen albuma argitaratu zuen, Foliada de Marzo, musika herrikoitik nahiko hurbil zegoen musikarekin. Galiziako Telebista ordezkatu zuen 1991n, Nurenbergen egindako telebista erregionalen jaialdi batean; Galizia, berriz, Lisboako Expo 98 eta Liet Internationalen, hizkuntza gutxituentzako musika-jaialdi garrantzitsuenean, 2004an Ljouwerten egin zena eta hirugarren geratu zena. 2017an Rebulir da Cultura Galega saria eman diote, galiziar musika zabaltzen eta balioztatzen egindako ibilbide pertsonal eta profesionala aitortzeko.
Cannonball Adderley (1928-1975) jazz saxofoi jotzailea izan zen, hard bop eta soul jazz estiloetan kokatua. Musikalki, bere lehen lana Floridako gazte orkestrako zuzendaria izan zen. 1955ean New Yorkera egindako bidaia batean, Oscar Pettiford baxu-jotzailearen taldean sartu zen. 1957an, Miles Davis tronpeta-jotzailearen boskotearekin bat egin zuen; urtebete geroago, jazzaren historiako disko garrantzitsuenetako baten grabazioan parte hartu zuen, Kind of Blue, Davis, Chambers, Coltrane, Jimmy Cobb baterian eta Wynton Kelly eta Bill Evans pianoan. 1958an grabatu zuen historian bere jazz lider izena utziko duen diskoa, Somethin' Else, luxuzko boskotearekin: Davis tronpetan, Hank Jones pianoan, Sam Jones baxuan eta Art Blakey perkusioan zituelarik.
Huntza rock musika taldea Bilbon jaio zen 2014ko unibertsitate giroan, nahiz eta guztiak Gipuzkoakoak izan; bere abestiak euskaraz interpretatuta daude. Taldearen lehen agerpena 2016ko martxoaren 8an izan zen, Harro gaude abestia aurkeztuz. Lan horretan, agertokira igotzeko urratsa eman zuten lehenengo emakumeak omendu zituzten, etengabe iritsiko ziren kontzertuei atea irekiz. 2017an Lumak diskoarekin hasi ziren bi abestirekin, eta irabaziak Onkologiako Haurren Gurasoen Elkarteari bideratu zizkioten. 2018ko azaroaren 13an, Xilema izeneko disko berriaren karatula aurkeztu zuten, eta, gainera, diskoko lehen singlea aurkeztu zuten, Lasai, lasai izenburupean, Euskal Telebistako albistegietan eta Gaztea irratsaioko DIDA! saioan, aurkeztuz bideoklipa. Aldapan Gora abestia, Huntzak 2016ko azaroan argitaratua, hilabetez egon zen lehen postuan hainbat musika zerrendatan, eta 2018ko hasieran YouTubeko euskarazko bideoklip ikusiena bihurtu zen; gaur egun 1.3 milioi bisita baino gehiago baititu.
Mariachi Vargas de Tecalitlan Mexikoko musika folklorikoko taldea da, 1897an Gaspar Vargas López maisuak (1880-1969) sortua. Gaur egun, Rubén Fuentes maisuaren ekoizpen artistikoaren eta zuzendaritza orokorraren pean dago, eta Carlos Martínezek zuzentzen du musika. Taldea harpa batek, bihuela batek, gitarra batek, gitarroi batek, hiru tronpetak eta zazpi biolinek osatzen dute, eta Munduko Mariatxi Onena izena dute, Fuentesek berak (1956an RCA Victorren zuzendari artistikoa zenean) taldearentzat iradoki zuena. Bere ibilbide luzean, hamaika errezitaldi egin ditu zuzenean, eta lan diskografiko ugari ditu.
Bideo bereziei buruzko iradokizunak
Riccardo Drigo (1846-1930) Paduan jaiotako orkestra zuzendari eta konpositore italiarra izan zen. Zuzendari eta konpositore gisa nolabaiteko ospea lortu ondoren, San Petersburgora joan zen, eta hainbat opera eta ballet zuzendu zituen. 40 urtez egon zen Errusian opera eta ballet ezberdinak idazten, Marius Petipa, Lev Ivanov eta Michel Fokine koreografo ospetsuekin elkarlanean.
Marius Petipa (1818-1910) frantziar koreografo, ballet maisu eta dantzaria izan zen, Errusia inperialean errotua; berarekin ballet erromantikoaren garaia amaitutzat eman zen Errusiako grand balletarena inauguratzeko. Bere obra nabarmenen artean daude Beltxargen aintzira, Loti ederra, Kaskamotza, Raymonda, On Kixote, Pakita eta Baiadera.
Les Millions d 'Arléquin. 1900ean Marius Petipak, Riccardo Drigoren musikari buruz sortutako balleta da. Bertan, Columbine, Cassandreren alaba, Arlequinez maiteminduta dago, baina bere aitak beste asmo batzuk ditu. Bere senargaia Columbinerentzat, Lèandre zahar eta aberatsa da, baina Arlequín beti hurbil dago, eta Cassandre eta bere zerbitzari Pierrot erne egon behar dira maitaleak aparte edukitzeko. Pierrettek, ordea, Pierroten emazteak, bikotekidearekin bat egiten du eta senarraren eta maisuaren asmoak zapuzten ditu. Azkenean, maitasuna gailentzen da Maitagarri Onak, Arlequini laguntzen dionean bere desio guztiak betetzen dituen bufonada magiko bat aurkeztuz.
Gaur Maracayko Opera Antzokiko Ballet Eskolak eskaintzen digun bertsioa aurkeztuko dugu.
Josef Strauß, (1827-1870) austriar konpositore eta orkestra-zuzendari bat izan zen, Johann Strauß I.aren semea eta Johann Strauß, II.a eta Eduard Straußen anaia. Bere familiak ez bezala, Josefek ez zuen musika karrera bat nahi. Aitzitik, Vienako Politeknikoan ikasi zuen eta Trumaun (Austria Beherea) presa bat eraikitzeko aparejadore lanetan aritu zen. 1852ko udazkenetik aurrera, gero eta sarriago ordezkatu behar izan zituen bere anaiak Johann kapera-maisuaren kargua betetzera. Konposizio eskolak jaso zituen eta biolina jotzen ikasi zuen. Varsovian bira egiten ari zela, Josef konorterik gabe erori zen, eta handik gutxira Vienan hilko zen. Josef Strauß-ek balsak, polkak, kontradantzak eta beste dantza-pieza batzuk konposatu zituen, opereta batez gain.
Vienako balsa (alemanez Wiener Walzer) areto-dantzetako dantza-estiloetako bat da; txandakako dantza da, non dantzariak liderraren eskuinerantz (naturala) edo ezkerrerantz (alderantzizkoa) biratzen ari diren etengabe, txandakatzearen zentzua aldatzeko, aldaketa urrats ez-birakariekin tartekatuta. Benetako Vienako bals bat, birak eta aldaketa-urratsak besterik ez dira. Gainera, behar bezala dantzatutako vienar bals batean, bikoteak ez dira pasatzen, baizik eta ezkerretik eskuinera biratzen dute etengabe, zoruaren inguruko erloju-orratzen kontrako noranzkoan bidaiatzen duten bitartean, bata besteari jarraituz.
Gaur Joseph Strauss-en balsa eskaintzen dugu, Urteberri egunean exekutatua, Mein Lebenslauf ist Lieb und Lust, Vienako Filarmonikoaren bertsioan, Franz Welser-Möst austriar maisuak gidatua; eta Vienako Estatuko Ballet Konpainiak koreografiatua.
Ayacuchano inauteria Ayacucho hirian (Peru) otsailean hiru egunez ospatzen den jaia da. Peruko Kultura Institutu Nazionalak (INC) Nazioaren Kultura Ondare izendatu zuen 2003an, bere motako lehena. 2021ean edizio berezi bat egin zen Amerikako Herrialdeen Integraziorako Inauteriak izenburupean. Europatik etorritako kultura-adierazpen asko bezala, inauteriak Perun berrinterpretatzen dira, eta Erdi Arotik etorritakoari bestelako edukia ematen zaio. Gaur arte, Europan ordenaren inbertsio denborazkoaz hitz egiten da, ia aldi baterako kaos bat ezartzeko, non eguneroko bizitzarekin eta lanarekin apurtzen duten irudiak, pertsonaiak eta jai-sinboloak sortzen diren. Peruko inauterien behaketa zehatzak erakusten duenez, berezko kultura-kontzeptuen eta berezko edukiak dituzten kultura natiboei edo mestizoei dagozkien arte-adierazpenen baieztapena dira, eta gizarte-bizitza garaikidean integratzen dira.
1988an ofizialdu zen ospakizunean, inplikatutako gizarte-sektore guztiek beren pentsatzeko eta sentitzeko moduak berretsi eta adierazi zituzten, ahozko tradizioko kulturetako arauen arabera. Ospakizuneko hiru egunen barruan – landa-konpartsak ez ezik, hiri-konpartsak ere kaleak hartzera ateratzen diren egunetan –, hiria kolorez eta gasez betetzen da hiriko kale guztietan, batez ere konpartsak gehien biltzen diren erdialdeetan, eta, aldi berean, "corta montes"ak ospatzen dira hiriko auzo guztietan.
La muñeira (galizieraz: muiñeira; euskaraz: "errotaria"), Galizian, Asturiasko autonomia erkidegoetan eta Galiziarekin muga egiten duten Gaztela eta Leongo lurraldeetan dantzatzen den jatorri galiziarreko dantza herrikoia da. Dionisio Preciadoren arabera, Espainiako beste eskualde batzuetan «gallegada» esaten zaio. Gaita, danbolina edo danborra, pandereta (pandeireta), panderoa (pandeiro), bonboa, txarrantxa eta batzuetan maskorrak (cunchas ou vieiras) lagun dituela abestu eta dantzatzen da. Ez dago XVI. mendea baino lehenagoko muñeiraren erreferentzia dokumental garbirik. Gaur egun, batez ere, 6/8 erritmoari eusten dion dantza instrumentala da. Muiñeira izenak errotetako lanaldiak –galegoz muiñoak– eta ehotzearen zain dagoen aisia ekartzen ditu gogora.
Umeentzako musikari buruzko iradokizunak
Testu hauek egiteko Wikipediako hainbat artikulu erabili dira.
Videomusicalis-eko testuak, euskaraz, gaztelaniaz eta ingelesez eginda daude.
